Op deze pagina is het mogelijk om zelf iets te zoeken, door in het witte kadertje links een woord in te toetsen en op "ZOEK" te drukken. Als u nog eens op "ZOEK" drukt, wordt er gezocht naar hetzelfde woord, maar dan elders op deze pagina.

Of kies een ander jaar.

Alleen de foto's van deze reis bekijken?  Klik hier.

Maandag 6 juni. Arnstein-Prien am Chiemsee - 452 km.
Het is droog, maar wel bewolkt. Hoewel.... hier en daar een blauwe vlek aan het zwerk. Dus wie weet zien vandaag toch de zon nog. Verder is het vandaag een graad of 16-17.
We verlaten tegen 9 uur het terrein van het camperbedrijf en gaan weer richting Autobahn A7. Op naar Würzburg en Nürnberg.
Voordat we bij knooppunt Würzburg aankomen, zie ik een afslag richting Bamberg. Als je in de buurt bent moet je deze stad (vooral het oude centrum) beslist bezoeken. Het was moeilijk om op redelijke afstand van het centrum een parkeerplek te vinden, want in de meeste parkeergarages kun je met een camper niet in. Maar na wat rondrijden hebben toch een mooi plek gevonden. Twee uur parkeren voor € 2,= is voor zo'n stad niet te veel. Ik ken ze duurder.


Het zonnetje was inmiddels doorgebroken en het was onderhand 10.30 uur en dus tijd voor "Kaffee-und-Kuchen". Een goede Konditorei was snel gevonden. Daarna de oude stad in. De winkelstraten geloven we wel. Wandelen langs de oude panden, die aan het snelstromende water staan, vinden we veel aardiger. Overal vrolijk gekleurde bloembakken langs de gevels en de bruggen. Mooie doorkijkjes. En dat alles in een heerlijk zonnetje. Genieten!
Tegen een uur of één verlaten we Bamberg en proberen weer de route naar Nürnberg op te pakken. Tussen Nürnberg en Regensburg tanken we nog even en verlaten bij Regensburg de Autobahn en gaan de B15 op richting Landshut en Rosenheim. Als je niet teveel haast hebt is dit een prima alternatief voor de snelweg om München. Wij rijden niet helemaal door tot Rosenheim, maar verlaten de B15 bij Wasserburg-am-Inn om in de richting van Prien-am-Chiemsee te rijden. Daar is een camperplaats voor ca. 50 campers (OL:12,22,3 en NB:47,51,14). Je betaald er € 9,= voor een overnachting en eventueel € 2,50 voor stroom. Er zijn toiletten, een vuilwaterstort en je kunt er schoon water innemen (gratis).

Dinsdag 7 juni. Prien am Chiemsee-Hermagor - 229 km.
Het heeft de afgelopen nacht constant geregend. Wat ons betreft hebben we de regen voor deze vakantie wel gehad. Als we tegen 8.30 uur aan het ontbijt zitten wordt het droog en dat blijft het voor de rest van de dag. Tegen de middag komt zelfs de zon af en toe te voorschijn. Temperatuur? Een graad of 16-18. Om 9.30 uur verlaten we Prien am Chiemsee. Vandaag zullen we enkel B-wegen rijden. Lekker relaxt en mooie routes.
Na anderhalf uur en 68 kilometer verder rijden we Kitzbühel binnen. Daar parkeren we de camper en wandelen het aardige centrum in. Een vaag zonnetje laat zich zien en dat maakt het er allemaal wel wat vriendelijker op. Om 12.45 uur laten we Kitzbühel achter ons en gaan richting Lienz. Onderweg komen we door de Felbertauerntunnel. Deze tunnel is ruim 5 kilometer lang en je betaald voor een auto of camper € 10,= aan tolgeld.
Via mooie bergweggetjes met haarspeldbochten en flinke stijgingen en dalingen komen we om 16.30 uur in Hermagor aan. Net voorbij het dorp ligt de camping Schluga (OL:13,23,44 en NB:46,37,53). Een camping met uitzonderlijk mooie sanitairgebouwen. Dus dat wordt heerlijk douchen.

Woensdag 8 juni. Hermagor.
Een rustdag. Het is halfbewolkt en ca. 18º. Vanmorgen eerst maar eens op de fiets naar Hermagor. Dat stelt niets voor. Na 2,5 km sta je in het centrum van het stadje. Het zonnetje is er wat meer doorgekomen dus dat wordt een terrasje pakken en koffie natuurlijk. Daarna nog even rondgewandeld en bij "De Spar" nog wat inkopen gedaan. Na het middagsuur weer naar de camper en de krant lezen, die we gekocht hebben. Verder voor het eerst genieten van de zon.
In de namiddag op de fiets richting de Presseggersee (ca.5 km). Daar is de Schluga Seecamping. Een camping, die ook eigendom is van de familie Schluga. In het bijbehorende restaurant hebben ze vandaag voor €6,90 een flinke portie spareribs "mit alles drum und dran". Nou dat moeten we dan maar doen. Het scheelt weer afwas.

Donderdag 9 juni. Hermagor-Cavallino - 258 km.
Het weerbericht van gisteravond: Oostenrijk: sneeuw en te koud voor de tijd van het jaar. Nou de sneeuw hebben we dan gemist (want die was boven de 1600 meter) en te koud voor de tijd van het jaar dat klopt wel. Vooruitzichten voor de Balkan, inclusief Kroatië: veel regen, onweer, zwaar bewolkt en te lage temperaturen. En daar willen wij naar toe? Ik dacht het niet!
Eerst even naar de receptie om af te rekenen en nog even op internet mijn webmail bekijken, maar vooral ook via weeronline.nl even kijken naar de verwachtingen voor de komende dagen voor de diverse delen van Europa. Maar vooral naar de situatie voor de komende dagen in Kroatië natuurlijk, want uiteindelijk heb ik niet voor niets de afgelopen maanden informatie over dat land verzameld. Verwachtingen? Dramatisch. Dus wat nu. Zetten we door en gaan we coute-que-coute toch naar dat land of zoeken we het iets zonniger? B.v. Zuid Frankrijk. Ik denk een tussenoplossing te hebben. We gaan eerst naar Italië, waar het nog redelijk schijnt te zijn. We kunnen daar een paar dagen blijven en dan alsnog besluiten naar het oosten of naar het westen te gaan. Zo gezegd, zo gedaan.
Om half 12 verlaten we Hermagor. Via een haarspeldbochtenweg en een stijging van af en toe 13% gaan we de Plöckenpas over. Bovenop de pas verlaten we Oostenrijk en rijden Italië binnen. Tegen half 2 komen we bij Tolmezzo, waar we de snelweg A23 opgaan richting Udine om daarna via de A4 richting Venetië af te zakken. Het is vanaf hier in ieder geval al zonniger. Bij Dona di Piave verlaten we de tolweg (€ 5,90) en gaan richting Lido di Jesolo. Om 17.00 uur komen we in Cavallino bij camping Scarpiland (uit de ACSI-gids gehaald). Maar in dat gebied barst het werkelijk van de campings, want je zit hier direct aan de Adriatrische zee. Over het algemeen goede en mooie campings met prima zandstranden. Voor €11,50 p.dag hebben we hier een mooie, schaduwrijke plek (camper, 2 personen, hond en stroom). Binnen 100 meter zitten we op het strand. En met 3 minuten bij de bushalte voor de verbinding naar Venetië, want als we hier dan toch zijn willen we natuurlijk wel naar die stad. Maar dat doen we morgen of overmorgen wel. Voorlopig is het hier zonniger en warmer (als ik dit alles intoets zitten we buiten met koffie en het is kwart over negen 's avonds) en daar was het ons om te doen.

Vrijdag 10 juni. Cavallino.
Het is hier goed weer dus we blijven nog maar even. Als we opstaan is de lucht helderblauw en het lijkt weer een mooie dag te worden. Vandaag nog maar niet naar Venetië, maar naar het strand. Bij een temperatuur van 22-25 graden lijkt ons dat een goede keus. En zo'n eerste dag natuurlijk niet te lang in de zon. Dus tegen een uur of twee verlaten we het strand, pakken onze fietsen en gaan op weg naar Punto Sabbioni. Dat is de plaats op het eindpunt van dit schiereiland. Vanaf dit punt vertrekken ook de veerboten naar o.a. Venetië, maar dat zien we morgen dan wel weer.

Zaterdag 11 juni. Cavallino.
En weer schijnt de zon als we wakker worden. Weliswaar met een dunne sluierbewolking, maar de temperatuur lijkt ook goed. Dus....op naar Venetië. Bij zo'n 22 graden is dat een prima kans om in die stad rond te struinen.
Om kwart voor tien pakken we de bus, die ons naar Punto Sabbioni brengt. Vandaar vertrekken de veerboten naar Venetië, waar we om kwart voor elf aankomen. Na aankomst eerst op de boulevard maar even een cappuccino pakken, want zonder cafeïne kunnen we de dag niet goed starten. Het barst werkelijk van de mensen, die ook een dagje cultuur willen snuiven. Op naar het San Marco-plein. We hebben een plattegrond van de stad, dus verdwalen zal niet snel gebeuren (denken we). Het San Marco is snel gevonden, want je loopt gewoon naar eerste plein met de eerste duiven. Verder zwerven we door de smalle straatjes en steegjes en over bruggetjes en vergapen ons aan de fraaie panden, grote palazzi, doorkijkjes en natuurlijk de wereldberoemde gondels, die je overal ziet varen. We komen erachter dat verdwalen in deze stad helemaal niet moeilijk is (maar gelukkig hebben we de plattegrond nog). Over het "Canal Grande" racen de watertaxi's van de ene afmeersteiger naar de andere. Nadat we ons inwendige met een pizza hebben gevuld willen we nog één ding doen voor we weer teruggaan naar de camper (en Kim).....een tochtje maken in een heuse gondel met een heuse gondelier (even doorvragen en er gaat wel iets van die toch wel flinke prijs af). Behalve dat dat natuurlijk romantisch is, zie je de stad nu eens van een andere kant. Eigenlijk mooier, want je ontvlucht de hectiek van de straatjes en steegjes. Het gaat allemaal wat rustiger en als je geluk hebt heb je een zingende gondelier. Na deze gondelvaart (toch iets anders dan in Giethoorn) stappen we weer aan boord van de ferry, die ons terugvaart naar Punto Sabbioni, waar de bus al klaar staat om ons terug te brengen naar de camping.
Weer een dag, die we zeker niet hadden willen missen. En morgen? We zien wel. Waarschijnlijk zakken we verder af naar beneden.

Maandag 13 juni. Lido-di-Dante/Ravenna-Aquiléia - 311 km.
Volgens de weerberichten zal het vanaf woensdag ook op de Balkan aanzien beter worden. Nou, dan gaan we toch maar weer terug naar het noorden.
Maar omdat het strakblauw en een graad of 25-26 is gaan we toch nog maar eerst even naar het strand. De zee blijft altijd een heerlijke plek om te relaxen. De maandagkrant hebben we al kunnen bemachtigen, dus dat is weer een aantal uren genieten aan het strand.
Tegen half twee vertrekken we vanuit Lido di Dante en om nu op te schieten pakken we zo snel mogelijk de snelweg. Via Padova, Venetië en richting Triest verlaten we even voorbij de afslag naar de snelweg naar Udine de A4 om richting Grado te rijden. Om half zeven en na 311 km komen we aan bij camping Aquiléia in de gelijknamige plaats. Een mooie, rustige en groene camping met veel gras en dat is plezieriger (althans dat vinden wij) dan al die stof- en zandplaatsen, die je op veel plaatsen aantreft.

Dinsdag 14 juni. Aquiléia.
Hoewel de berichten voor vandaag voor Noord-Italië en (voor morgen) de Balkan nog niet geweldig zijn, begint de dag toch zonnig en met een prima temperatuur van ca. 22 graden.
Aquiléia is een stadje met een rijke historie. En dat is te zien ook, want overal zie je restanten en overblijfselen uit de Oud-Romeinse tijd. Het stadje staat dan ook op de lijst van de UNESCO als historisch en archeologisch werelderfgoed. Het is gesticht in 181 v.C. en fungeerde vele jaren als één van de belangrijkste steden in het Romeinse keizerrijk. Aquiléia was een belangrijk handelscentrum aan de "Bernsteinstraat", die Noord-Europa met de Middellandse Zee verbond. Na de Romeinse overheersing werd het stadje een middelpunt van het Christendom in West-Europa. Van 699 - 1751 was het de standplaats van de Patriarch.

Behalve de diverse musea -o.a. het Nationaal Archeologisch Museum en het Vroeg-Christelijk Museum-, tentoonstellingen en de Romeinse wegen en opgravingswerkzaamheden (die nog dagelijks plaatsvinden) is één van de mooiste plekken de Basiliek. Deze werd in de 6e eeuw gebouwd en wordt dankzij de UNESCO prima onderhouden. Opmerkelijk in de basiliek zijn de mozaïekvloer en het mozaïekplafond.

Na de middag vielen de eerste regendruppels, dus we konden (of wilden) niet op de fiets naar het 10 kilometer verderop gelegen Grado. Deze redelijke grote plaats ligt op een schiereiland en zou een aardig antiek centrum moeten hebben. Dus we hebben de camper van de stroom afgehaald, van de blokken afgereden en op naar Grado. Omdat het inmiddels stevig regende wilden we niet te ver van dat oude centrum parkeren. Nou, dat kun je natuurlijk wel vergeten. Na een half uurtje draaien, zoeken en 36 keer dezelfde eenrichtingsweg ingestuurd te zijn hebben we het maar opgegeven en zijn teruggereden naar de camping. De camper weer op de blokken, de stroom er weer aan. Willie heeft thee gezet en gaat zitten lezen, Kim ligt lekker in haar mand onder tafel en ik werk verder aan dit verslag. Da's toch ook vakantie?

Woensdag 15 juni. Aquiléia-Novigrad - 154 km.
Vannacht nog wat regen gehad. Het is vandaag half bewolkt en een graad of 20. We verlaten Aquiléia om 9.30 uur, nadat we nog even wat inkopen hebben gedaan bij de lokale supermarkt.
We pakken de kustweg naar Triest, waar we na ca. 40 km en om 10.45 uur aankomen. Voordat we de stad inrijden, pakken we nog even een terrasje aan de kustweg van waar we een prachtig uitzicht hebben op de zee en de stad. Het is inmiddels volledig zonnig geworden en de temperatuur is opgelopen tot zeker 25º.
Na een uurtje rijden we door de stad en gaan op zoek naar de weg die ons naar Slovenië zal voeren. Uiteindelijk komen we bij een kilometerstand van 78 en om 12.30 bij de grensovergang Italië-Slovenië. Het is niet de grensovergang, die ik in gedachten had (Spodnje Skofije), maar iets noordelijker bij de Sloveense plaats Lippica. Hier bevindt zich de wereldberoemde stoeterij van de Lippizaner paarden. Deze dieren komen dus oorspronkelijk niet uit Wenen (zoals velen verwachten), maar uit deze Sloveense grensplaats. De grenscontrole verloopt soepel. Alleen even de paspoorten tonen en doorrijden. Een paar kilometer verder nemen we de autosnelweg naar het zuiden. Deze is vast nieuw. Perfect. Goede weg en de tunnels, die we doorkomen zijn goed verlicht en helder. Om half twee bereiken we de grensovergang Slovenië-Kroatië. Via Buje rijden we om 14 uur en met 154 kilometer op de dagteller Novigrad binnen. Daar zoeken we camping Sirena op en installeren ons op een mooi plek met uitzicht op de Adriatische Zee. Vanaf de camping is slechts 10 minuten lopen naar het aardige centrum van dit oude stadje met zijn haventje en gezellige terrassen. 's Avonds zitten deze vol mensen, die er hun glaasje drinken of -heel voordelig- uit eten gaan.

Donderdag 16 juni. Novigrad.
We hebben de planning van deze vakantie toch kennelijk goed gedaan, want we hoorden gisteren van campinggasten uit Nederland dat het de afgelopen week heel veel geregend had en een temperatuur die niet boven de 20 graden is geweest. Vanaf gisteren zou het voor het eerst weer goed weer zijn geweest.
Zo ook deze dag. We staan op als de zon al heerlijk schijnt en genieten van ons ontbijtje-met-uitzicht-op-de-zee. De thermometer haalt vandaag de 25º. Voor de middag fietsen we naar het centrum van Novigrad om aan het haventje even een cappuccino te pakken -voor een goeie betaal je hier 10 kuna=ca.€1,35- en bij de supermarkt nog even wat inkopen te doen. Na de middag genieten we van het strand en de zee bij de camping. In de namiddag ontstaat er een onweersbui en begint het te regenen. Maar dat hele verhaal is na anderhalf uur ook weer over en komt het avondzonnetje er nog even door.

Vrijdag 17 juni. Novigrad-Mošcenicka Draga - 97 km.
Het is stralend weer en het beloofd een warme dag te worden (na de middag in de zon wordt het ruim 30º). Ik had gisteren in de namiddag nog even met het fototoestel naar Novigrad willen gaan voor wat aardige plaatjes, maar daar stak de onweersbui een stokje voor. Vandaar dat we dat nu vanmorgen maar even doen; kunnen we ook gelijk nog even een krant halen.

Zaterdag 18 juni. Moscenicka Draga-Plitvicka Jezera - 215 km.
Prima weertje....zon schijnt en het zal vandaag zo'n 28 graden worden.
Vandaag willen we richting de Plitvice meren gaan. Wij rijden via de kustweg naar Rejika om even later een stop te maken in Crikvenica. Hier kopen we de weekendkrant, zodat we vanavond en morgenavond ons met het laatste nieuws uit Nederland kunnen vermaken. Er is immers weer genoeg nieuws om je op te kunnen winnen over "onze" politici. B.v. minister Donner, die weer kan blijven zitten waar die zit na het fiasco met een ontsnapte tbs'er, die binnen een paar dagen al weer een moord gepleegd zou hebben.
Tegen half één vertrekken we richting Senj. Onderweg daar naar toe worden we opmerkzaam gemaakt door een andere Nederlander, dat ons rechter remlicht niet werkt. Als we in Senj aankomen ga ik daar eerst maar eens naar kijken. Lampje stuk, da's snel te vervangen, want ik heb een reserve bij me. Even later verlaten we de kust en gaan het binnenland in richting Otocac. Daar tanken we nog even en ik haal gelijk een nieuw reservelampje.

Links en rechts zien we overal huizen met de littekens van de laatste Balkanoorlog. Overal kogelgaten en leegstaande en vervallen huizen, die ooit toebehoorden aan Serviërs. De Kroaten, die weer op dat land gaan wonen laten de oude woningen gewoon in verval raken en bouwen een nieuw huis naast het oude. Zij zullen nooit op de fundering van een voormalig "Servisch" huis een eigen woning zetten.


Inmiddels is het bewolkt geworden en de temperatuur gezakt naar een graad of 21. Het is 17.00 uur als we aankomen op camping Korana in Plitvichka Jezera. Dit is volgens mij de enige kampeermogelijkheid in de directe omgeving van de meren, waar we morgen naar toe willen. Verder kunnen we de camper dan laten staan en hoeven we niet naar de overvolle parkeerterreinen bij één van de twee ingangen naar natuurgebied, want er gaat om 9.00 uur een shuttlebus vanaf de camping en om 17.00 uur weer terug. De camping ligt zo'n 7 kilometer vanaf de dichtstbijzijnde ingang.

Zondag 19 juni. Plitvicka Jezera.
Het is zonnig en vandaag zal het een graad of 25 worden, dus prima weer om naar de Plitvice Meren te gaan. We staan bijtijds op om niet de shuttlebus van 9 uur te missen. Als we bij de instapplaats aankomen blijkt er zoveel belangstelling te zijn dat we een ronde moeten wachten. Half tien is de bus terug en brengt ons binnen 15 minuten naar ingang 2 van het "Nacionali park Plitvicka jezera". Je kunt natuurlijk ook beginnen bij ingang 1, maar we hebben inmiddels begrepen dat je via ingang 2 eigenlijk de mooiste route loopt. Vanaf deze ingang -waar zich ook station 2 bevindt- gaan we, nadat we toegangskaarten gekocht hebben die ook geldig zijn voor het treintje en de boot, met het treintje naar station 4.
Het park bestaat behalve uit veel bos ook uit de beroemde meren. In 1949 werden de meren uitgeroepen tot Nationaal park en ze zijn in 1979 op de UNESCO Wereld Erfgoedlijst geplaatst. Het hoogst gelegen meer (Gornja jezera) ligt op 637 meter boven de zeespiegel, terwijl het laagste gelegen meer (Donja jezera) op een hoogte ligt van 503 meter. Deze meren zijn met elkaar verbonden d.m.v. watervallen en stroompjes. Hierdoor wordt het hoogteverschil van 134 meter overwonnen. Het water van de meren is kraakhelder en overal onder het wateroppervlak zie je de rotsen van travertin en met kalk afgezette stronken. Verder zie je er veel vis en hoor je op diverse plekken de kikkers hun gekwaakt de wereld insturen. Al met al is dit groenblauwe, kraakheldere water een fascinerend gezicht in de omgeving van de groene bossen en de witte en grijze kalkrotsen.
Zoals gezegd gaan we van ingang 2 (tevens station 2) met het treintje naar station 4, waar we aan een wandeltocht beginnen langs het bovenste meer om via watervallen en stroompjes af te dalen naar het 2e, lager gelegen, meer. Na een wandeling van klimmen en dalen bereiken we na ca. 3 uur plaats P-2 (niet verwarren met ingang 2 of station 2). Dan zijn we ook aangekomen bij het grootste (en laaggelegen) meer. Vanaf P-2 gaan we aan boord van een rivierbootje, die ons in een 20 minuten over dat meer brengt naar punt P-3. Hoewel we een rugzak met wat drinken en bananen bij ons hadden, was het toch wel lekker, dat we hier (P-3) even een klein hapje konden kopen en naar het toilet konden gaan en ons wat konden opfrissen. Ook hier even lekker de voeten rust gegund en de benen gestrekt, want er moest nog een uurtje worden gewandeld. Langs de hoogste waterval van het park (ca. 70 meter) kwamen we uiteindelijk bij station 1, waar we het treintje naar ingang 2 weer hebben gepakt. Daar was het wachten op de shuttlebus van 5 uur, die ons terugbracht naar de camping.
We hebben genoten. En tegen iedereen, die Kroatië bezoekt zouden we willen zeggen: "Dit gebied mag je NIET MISSEN".

Om onderstaande foto's van de Plitvice meren vergroot te zien klik op de foto van uw keuze.

Dinsdag 21 juni. Novalja-Krk - 143 km.
We kennen mensen, die al een aantal jaren naar Pag gaan voor de vakantie en ze zullen er ongetwijfeld genieten, maar volgens ons ken je het eiland Pag in een halve dag wel. En omdat we met tegenzin op deze camping stonden, zijn we vanmorgen om 9.30 uur maar weer op de veerboot gestapt en via de kustweg naar het noorden gereden.
Het wordt vandaag nog iets warmer dan gisteren en er is weer volop zon. Daarom verlaten we na een anderhalf uur de kustweg en rijden een klein vissersdorpje binnen, waar aan de haven een horecagelegenheid is. Er zitten een aantal Kroatische mannen te discussiëren over wat er zoal in dit dorp aan de hand is. We zoeken een plekje in de schaduw en bestellen ons vaste afkickrecept: 2 cappuccino. Dit maal voor 5 Kuna (ca. 70 Eurocent) per stuk. En een schuimkraag waar je U tegen zegt. Na nog wat "fris" stappen we weer in de camper en vervolgen onze reis over de kustweg. Wat is dit toch een mooie weg: uitzicht op de eilanden in de diepblauwe zee voor de Kroatische kust.
Net voor Kraljevica gaan we de tolbrug (20 Kuna) over naar het eiland Krk. In vergelijking tot Pag is dit heel erg groen. Op naar camping Bor (uit de ACSI-gids) bij de stad Krk. Voordat we een plek voor de camper hebben gevonden zijn we al een uur verder.
Niet omdat het zo druk was bij de receptie, maar omdat de eigenaar mij eerst het terrein moest laten zien, waar we overal konden gaan staan en wat volgens hem mooie plekken waren. Verder leerde ik in dat uur dat hij inmiddels 21 jaar eigenaar van de camping is en dat deze gecreëerd is in de voormalige olijfboomgaard van zijn ouders. Verder weten we dat ook twee van zijn zoons meehelpen en dat hij zijn eigen wijn maakt. Voordat we konden inchecken moest die eerst geproefd worden. En eerlijk is eerlijk de wijn was heerlijk. Veel van zijn zelfgenmaakte wijn verkoopt hij aan restaurants in de omgeving en op het vaste land. Al met al een hartelijke en spontane kerel. We hebben een mooi plek gevonden en terwijl Willie even wat was door de machine draait, werk ik dit verslag bij (van de laatste drie dagen).

Woensdag 22 juni. Krk.
Warm....30 graden en volop zon. We hebben voor de camper een goede plek gevonden. Half zon, half schaduw. Vanaf een uur of één 's middags staat de camper grotendeels in de schaduw en dat is vooral voor Kim lekker, omdat zij af en toe alleen in de camper achterblijft. Het is voor dit beestje van bijna 16 jaar overdag te heet om in de zon te lopen of te liggen.

Vanmorgen zijn we even naar Krk (de stad) gelopen. Na zo'n 500 meter lopen staan we vanaf de camping aan de haven en de gezellige boulevard. 's Avonds is hier veel flanerend en terraszoekend publiek. Maar ook 's ochtends is het een gezellige drukte.
Veel mensen doen even hun inkopen of gaan een krantje halen en drinken dan gelijk even hun koffie of fris op één van de vele terrasjes. Ook voor een redelijke drukke en toeristische plaats als Krk is 7 Kuna (ca. 85 Eurocent) voor een cappuccino op een terras aan het water natuurlijk geen geld. Maar ook het "uit eten gaan" is hier nog betrekkelijk goedkoop. We hebben gisteravond voor 115 Kuna (ca. 16 Euro) met zijn tweetjes goed gegeten....voorgerecht, hoofdgerecht en een fles wijn.
Vanavond blijven we bij de camper en genieten van de subtropische avond, wat leeswerk, een drankje en veel rust.

Donderdag 23 juni. Krk
Het weer (30º), de camping, de plaats Krk en de rust bevallen ons zo goed dat we besluiten om in ieder geval nog een dag te blijven. Dus vandaag ziet het er niet veel anders uit dan gisteren.....voor de middag even naar de stad, na de middag zonnen en luieren op de camping en nog even naar het strand. Kim (en zij niet alleen) geniet van de schaduw onder de luifel en het verkoelende briesje dat over de camping gaat. Er wordt nog een partij pétangue -of zo u wilt jeu-de-boules- gespeeld en voor de rest is het ook vandaag weer.....vakantie. Ik heb het gevoel dat we hier nog wel een dag staan, maar daarover morgen meer.

Vrijdag 24 juni. Krk-Novigrad - 140 km.
We blijven hier toch niet langer staan. De grootste oorzaak? Muggen! Afgelopen nacht hebben we zeker een compleet muggenvolk uitgeroeid. Maar dat was meer uit zelfverdediging en ter in standhouding van de mensheid. We waren bijna leeggezogen. Er was geen mug, die we doodgeslagen hadden, die niet vol bloed zat. En pas tegen de morgen -zo rond een uur of vijf- zijn we beiden vermoeid van alle gevechten in slaap gevallen. En ik kan u zeggen: het geeft toch ergenis als je een nacht uit je slaap gehouden wordt door een zootje domme muggen. Ik weet het, het was onze eigen schuld: niet voldoende de hor voor de deur dichtgehouden, maar dat geeft die beesten nog niet het recht zich in onze camper te laten insluiten om daarna in de nacht toe te slaan.
Afijn, het is weer bloedheet: +30º en we verlaten Krk om 10.30 uur om in Valliska om 11 uur op de veerboot naar het volgende eiland te stappen. Kosten van die overtocht bedragen: 226 Kuna (ca.31 Euro). Op dat eiland, Crest, komen we na een half uurtje varen aan. Het valt op dat dit eiland veel bergachtiger is dan Krk, dat juist wat glooiender en minder hoog is. We overwegen om op het eiland te blijven, maar na wat overleg besluiten we toch naar Istrië over te steken. Dus pakken we om 13 uur de veerboot (217 Kuna) naar het vaste land. Via Pazin (midden-Istrië) komen we om 16 uur aan op camping Sirena in Novigrad (juist: dezelfde camping waar we een week geleden ook gestaan hebben). Hopelijk zijn hier geen muggen, die ons de komende nacht uit de slaap houden.

Zaterdag 25 juni. Novigrad.
Geen mug vernomen in de afgelopen nacht. En dat slaap lekker. Het is weer een zonnige dag met een graad of 30. Om 9 uur even de krant kopen van die dag -jawel, die is er vanaf die tijd- en dan naar het strand om het velletje wat bruiner te laten worden en af en toe het verkoelende water in. Op het heetst van de dag zoeken we de schaduw bij de camper op, nemen een koel drankje en gaan wat zitten lezen. Voor de rest wordt het een rustige dag met 's avonds nog even een terrasje aan het haventje van het dorp en niet te laat naar bed.


Zondag 26 juni. Novigrad-Döbriach - 304 km.
Willie is uit het gevecht met de muggen toch gewond te voorschijn gekomen. Aan haar enkel zit een rode stip met een rode vlek er omheen en het is wat gevoelig. Nou zal dit niet door een mug veroorzaakt zijn, maar helemaal gerust zijn we er ook niet op. En uiteindelijk zal het nog wel een dag of drie, vier duren voor we weer thuis zijn. De hulppost en de huisarts in Novigrad kennen geen weekenddienst. En om nu tot morgen hier te blijven om een arts naar dat been te laten kijken, vinden we ook niet echt een goed idee. Dus dan maar naar Porec, waar een ziekenhuis is met een poli-afdeling. Na 15 km komen we om kwart over tien daar aan, melden ons bij een loket en wachten af tot we worden opgeroepen. De arts bekijkt Willie's enkel, verklaart dat er geen bijzonders is, maar dat het wellicht een beet is van één of ander insect (geen teek) en geeft een verzorger opdracht met een zalfje en verband de wond te verbinden. Verder moeten we over twee dagen nog maar even laten zien of de zwelling en de gevoeligheid van de enkel wat verminderd is. We weten wel dat we over twee dagen niet meer hier zijn en we zien wel hoe we dit verder afwerken. We rekenen bij het loket de kosten (154 Kuna) af en zetten met de camper koers richting Kroatisch-Sloveense grens.
Om 12.45 uur en 60 kilometer op de dagteller verlaten we Kroatië en rijden Slovenië binnen. Via Ljubljana bereiken we om half vijf de Sloveens-Oostenrijkse grens, kopen daar een vignet en rijden richting Millstätter See. Daar om 6 uur aangekomen zoeken we een camping, waar we ons heerlijk kunnen douchen, want het was vandaag een warme dag in de camper. Het wordt uiteindelijk camping Burgstaller in Dröbiach. 's Avonds is er een live-concert van een regionaal-bekende volksgroep, die Egerländer en Karinthische volksmuziek speelt. We treffen aan het tafeltje een paar Nederlandse camperaars, die toevallige uit de buurt komen van onze woonplaats. Onder het genot van wijn, bier en muziek kletsen we bij over wat we de laatste weken alzo beleefd hebben. Zij maken een zesweekse trektocht met hun nieuwe camper door Zwitserland, Italië en Oostenrijk. Onze bijna vier weken zijn dan wat karig, maar vanaf 4 juli hebben we toch wat verplichtingen, waar we niet omheen of aan voorbij kunnen gaan. Zo gaat dat soms. We klagen niet hoor, want we hebben de afgelopen 3 weken zeer genoten.
Morgen lassen we een rustdag in. We zien wel wat we doen, maar we laten de camper in ieder geval stilstaan.

Maandag 27 juni. Döbriach.
's Ochtends als we wakker worden horen we de regen zachtjes op het camperdak tikken. Wat gaan we nu krijgen??? Maar gelukkig tegen 9 uur is het weer droog en komt de zon tevoorschijn. Het zal uiteindelijk een zeer warme dag worden met temperaturen die 's middags oplopen tot zo'n 30º. Voor de middag blijven we wat bij de camper en wandelen nog even langs de "Seeboulevard".

We hebben vernomen dat er rond het meer een fietsroute loopt. Nou, laten we daar dan maar eens aan beginnen. Na de middag stappen we op onze stalen rossen en beginnen aan een klimmetje, gevolgd door een afdaling naar Millstatt. Deze plaats ligt zo'n 12 kilometer van Döbriach. We fietsen vandaag met deze temperatuur zeker het meer niet rond. Dus wat doen we? Eerst nemen we maar eens een verkoelend drankje in de schaduw op een terras aan het meer. Dan komen we tot de ontdekking dat er af en toe een boot vaart waarop je je fietsen kunt meenemen naar een ander plaats aan het meer. Als er een rondvaartboot afmeert -toevallig bij het terras waar we zitten- vraag ik de "kapitein" of we met fietsen en al mee kunnen varen naar Döbriach. Het antwoord luidt,dat dat niet mogelijk is op zijn schip, maar wel op het volgende schip, dat vanaf hier om 16.20 uur vertrekt richting Döbriach. Daar wachten we dan maar even op, want het is inmiddels vier uur. Als de boot om 16.15 uur afmeert zetten we de fietsen aan boord en gaan zelf op het bovendek zitten. Vanaf daar genieten we vanaf het meer een uur lang van de fraaie uitzichten op de dorpjes en villa's, die langs het water liggen.
Het was weer zo'n dag waarvan je kunt zeggen, dat je genoten hebt. En dat hebben we zeker.

Dinsdag 28 juni. Döbriach-Mühlhausen - 372 km.
Zonnig en een graad of 28-29. Nadat we vuil water hebben geloosd en fris water hebben ingenomen rijden we om 9.30 uur de camping af. We doen nog snel wat inkopen bij de buurtsuper en gaan op weg richting Salzburg. Na de lange Katschbergtunnel, de Tauerntunnel en een koffiestop bereiken we na 63 kilometer om 12 uur de Oostenrijks-Duitse grens. Via München gaat het dan richting Augsburg. Daar verlaten we de autobaan en rijden naar Mühlhausen, dat zo'n 5 kilometer boven Augsburg ligt. Op camping Lech vinden we om 15.30 uur een mooi plek met heerlijk gras, fijne douches -het was vandaag weer warm- en de gelegenheid om de site weer bij te werken.

Woensdag 29 juni. Mühlhausen-Koblenz - 295 km.
Aanvankelijk is het half bewolkt, maar in de loop van de dag wordt het zonniger en een temperatuur van ca. 27º.
Vanaf de camping gaat het richting Stuttgart. Halverwege zetten we de camper even op een parkeerplaats, zodat Willie even wat soep kan maken met een broodje en dan kan ik Kim nog even uitlaten. Terwijl we de parkeerplaats oprijden hoor ik een wat vreemd klapperend geluid. Ojee, wat is er nu aan de hand? De hele vakantie geen problemen gehad en nu zal het dan alsnog gebeuren? Ik denk eerst aan de wielen, maar als de camper stilstaat horen we het vreemde geluid nog. Dan moet het haast wel iets met de motor zijn. We kunnen niets ontdekken. Nou, dan maar eerst even aan de soep met het broodje, dan kan ondertussen de motor afkoelen en dan probeer ik wel eens weer. Zo gezegd, zo gedaan. Na ruim een half uur peil ik voor de zekerheid nog maar even de olie en controleer ook de andere vloeistof niveaus. Niets vreemds. Motor gestart en het geluid is niet meer hoorbaar. Gelukkig! Misschien was dan toch de motor wat oververhit, hoewel de temperatuurmeter dat niet aangaf. We beginnen te rijden en na enkele meters horen we het vreemde geluid weer. Motor laten draaien en er maar weer uit om te zien of we kunnen traceren waar dat geluid wegkomt. En ja hoor. Het laatste uitlaatstuk vanaf de demper is afgebroken. En dit stuk metaal -hangend in rubbers- klappert steeds tegen de demper aan. Nou, daar zijn we mooi klaar mee.
Bij de eerstvolgende afrit naar een dorpje verlaten we de snelweg en gaan op zoek naar een garage. Daar kunnen ze ons wel helpen, maar er zal dan eerst een nieuwe uitlaat besteld moeten worden en dat duurt zeker anderhalf tot twee dagen. Daar willen we liever niet op wachten en omdat het stuk achter de demper is afgebroken maakt de motor niet extra veel herrie. Het afgebroken deel halen we van de rubbers af en rijden verder. De demperbak hangt echter niet in rubbers en dat geeft toch geen fijn gevoel.
Uiteindelijk rijden we voorzichtig door naar Koblenz, waar we op de camping Rhein-Mosel gaan staan. Tijdens de vierdaagse concertreis van het Nijverdals Mannenkoor -waar ik als bariton zing- in mei j.l. naar Boppard en Koblenz heb ik deze camping gezien en het leek me geweldig om daar te staan. De camping ligt namelijk precies op de plek waar de Moezel en de Rijn bij elkaar komen.
Het is inmiddels half vier, we zetten de stoelen naar buiten en genieten van zon, water en een drankje. Dat uitlaatverhaal bekijk ik morgen wel. Daar slapen we maar eerst eens een nachtje over.

Donderdag 30 juni. Koblenz-Nijverdal - 355 km.
Na de flinke onweersbui van gisteravond is het heerlijk afgekoeld en het zonnetje komt weer tevoorschijn. Het is gelukkig wat minder "drukkend" dan gisteren.
Ik moet nu maar eerst eens met de uitlaat bezig voordat we op weg gaan naar huis. Om te voorkomen dat de demperbak ook afbreek van het voorste deel van de uitlaat gebruik ik een stuk van Willie's waslijn. Even onder de auto en klaar is kees. Ik hoop dat we met deze noodoplossing in ieder geval tot huis komen en dan kijk ik bij de lokale garage wel welk deel van de uitlaat vervangen moet worden.
Tegen twaalf uur verlaten we Koblenz en gaan via Oberhausen naar huis, waar we na wat tussenstops om vijf uur aankomen.


Terugkijkend op deze trip moeten we eerlijk zeggen dat we het jammer vinden dat toch nog veel Nederlanders niet naar Kroatië of Slovenië durven, omdat ze het idee hebben dat er nog veel verwoesting is te zien en het daar nog steeds niet veilig zou zijn. Afgezien van de oorlogsrestanten in het binnenland is er weinig dat nog aan de laatste Balkanoorlog herinnerd.
De mensen zijn, voor zover wij ze ontmoet hebben, erg vriendelijk en gastvrij, de natuur is prachtig -soms overweldigend- en het weer is er doorgaans perfect (in juli en augustus misschien wel eens erg warm). Al met al een prima trip met gelukkig weinig problemen en een gezonde thuiskomst.
Nu eerst naar de kleinzoon (en de kinderen ook natuurlijk).

Totaal aantal kilometers deze reis: 4470.